راه مهدى

آية الله سيد رضا صدر

- ۵ -

7. ((پدرم زره رسول خدا را پوشيده ، بر زمين كشيده مى شد. من نيز پوشيدم ، چنين بود. قائم وقتى آن را بپوشد، به اندازه اش ‍ خواهد بود)). ⁽¹⁸⁸⁾
8. ((صاحب الاءمر، زمين را از عدل و داد پر سازد؛ چنانچه از ظلم و جور پر شده است . و آن وقتى خواهد بود كه به امامان دسترسى نباشد؛ رسول خدا صلى الله عليه و آله وقتى مبعوث شد كه فترت پيامبران بر قرار بود و به وجود آنان دسترسى نبود)). ⁽¹⁸⁹⁾
9. ((قائم ما وقتى قيام كند، مانند داود و سليمان قضاوت مى كند، و بينه طلب نخواهد كرد)). ⁽¹⁹⁰⁾
10. ((همه معجزه هايى كه براى انبيا و اوصيا بوده ، به دست قائم ما انجام خواهد شد، تا بر دشمنان ، حجت تمام باشد)). ⁽¹⁹¹⁾
11. ((قائم ، هنگام ظهور، بيعت هيچ كسى بر گردنش نيست )). ⁽¹⁹²⁾
12. ((قائم ما غيبتى دارد بسيار طولانى )) عرض شد: چرا؟ فرمود:
((چون بر جانش مى ترسد)). ⁽¹⁹³⁾
13. ((براى صاحب الاءمر غيبتى خواهد بود كه بسيارى از كجپرستان در آن به ريب و شك اندر خواهند شد و غيبت علتى دارد كه ما اذن نداريم آن را براى شما بگوييم )). ⁽¹⁹⁴⁾
14. ((قائم ، ظهور نخواهد كرد مگر وقتى كه نيكانى كه در صلب بدان هستند، متولد شوند. اين وقت است كه قائم ظهور خواهد كرد و دشمنان خدا را خواهد كشت )). ⁽¹⁹⁵⁾
15. ((از شما كسى بگويد: ((اگر قائم آل محمد را ديدم ، يارى اش مى كنم )) مانند كسى است كه در پيش رويش شمشير مى زند، نه بلكه مانند شهيدى است كه در ركاب او شهيد شده است )). ⁽¹⁹⁶⁾
16. ((هنگامى كه قائم خروج كند، كافر و مشركى در جهان باقى نخواهد ماند)). ⁽¹⁹⁷⁾
17. ((نخستين كسى كه با قائم بيعت مى كند، جبرئيل است )). ⁽¹⁹⁸⁾
18. ((313 مرد به مسجدالحرام مى آيند و منادى ندا مى كند:
اين مهدى است كه خروج كرده ، به قضاوت داود و سليمان قضاوت مى كند و بينه و گواه نمى خواهد)). ⁽¹⁹⁹⁾
19. ((وقتى كه قائم قيام كند، همگان از نيكان و خسان او را مى شناسند)). ⁽²⁰⁰⁾
20. ((دو خون در اسلام است كه هيچ كس حق ندارد در آن دو به حكم خدا قضاوت كند، مگر وقتى كه قائم ظهور كند. اوست كه به حكم خدا در آن قضاوت خواهد كرد:
زناكار زن دار را رجم مى كند؛ مانع الزكاة را گردن مى زند)). ⁽²⁰¹⁾
21. ((من قائم را مى بينم كه بر كوه نجف استوار است ، و بر اسبى ادهم و ابلغ (سپيد و سياه ) سوار مى باشد، و مردم هر شهرى كه او را مى بينند، مى پندارند او در شهر خودشان است و فرشتگان به يارى اش بر مى خيزند)). ⁽²⁰²⁾
22. ((من قائم را مى بينم كه بر منبر كوفه قرار دارد و گرداگردش 313 نفر مرد - به عدد اصحاب بد - قرار دارند كه اصحابش هستند و آنها افسران و پرچمداران او هستند؛ چنانچه آنان حاكمان خدا روى زمين بر خلق هستند)). ⁽²⁰³⁾
23. ((قائم از نظر بدنى قوى است و يارانش نيز چنينند؛ هر يك با چهل مرد برابرند و قلب آنها از آهن محكمتر است و شمشير، باز ندارند تا خداوند خشنود شود)). ⁽²⁰⁴⁾
24. ((عصاى موسى نزد ماست و براى قائم ما آماده شده ؛ با آن عصا مى كند، آنچه موسى مى كرد)). ⁽²⁰⁵⁾
25. ((پيراهن يوسف كه ديدگان يعقوب را بينا كرد، نزد قائم ماست )). ⁽²⁰⁶⁾
26. ((قائم ما اهل بيت ، روز جمعه خروج مى كند)). ⁽²⁰⁷⁾
27. ((در مسجدالحرام 313 مرد مى آيند و هر يك از آنها ندا مى كند:
اين مهدى است كه مطابق قضاوت آل داود قضاوت مى كند و بينه نمى خواهد)). ⁽²⁰⁸⁾
28. ((هر كس سوره بنى اسرائيل را در هر شب جمعه بخواند، نخواهد مرد تا به خدمت قائم برسد و از يارانش باشد)). ⁽²⁰⁹⁾
29. ((وقتى كه قائم ما قيام كند، در حكومتش مساوات بر قرار خواهد كرد و با خلق خدا با عدالت رفتار مى كند. چه نيكوكار باشد و چه زشت كار. آن كه او را اطاعت كند، خدا را اطاعت كرده و آن كه او را عصيان كند، خدا را عصيان كرده است . او را مهدى ناميده اند؛ چون به حقيقت نهانى هدايت مى كند. تورات و ديگر كتابهاى آسمانى را از غارى در انطاكيه بيرون مى آورد و ميان اهل تورات به تورات و ميان پيروان انجيل به انجيل و ميان اهل زبور به زبور و ميان پيروان قرآن به قرآن قضاوت مى كند. همگى ثروتهاى جهان نزدش جمع مى شود. چه آنچه در روى زمين قرار دارد و چه آنچه در زير زمين جا دارد)). ⁽²¹⁰⁾
30. ((فرج در هفتمين كس از فرزندان من است )). ⁽²¹¹⁾
31. ((قائم ما را دو غيبت است ، يكى از دگرى طولانيتر است )). ⁽²¹²⁾
32. ((در غيبت كبرى ، مردم امامشان را نمى بينند. او در حج شركت مى كند و مردم را مى بيند، ليكن مردم او را نمى شناسند. از جاى او، مگر خدمتگزارانش ، كسى خبر ندارد)). ⁽²¹³⁾
33. ((براى صاحب الاءمر دو غيبت است ؛ يكى كوتاه و دگرى طولانى )). ⁽²¹⁴⁾
34.حضرتش فرمود: ((وقتى كه سلمان وارد كوفه شد و آن را ديد، از آينده اش خبر داد و از تسلط بنى اميه در آن شهر سخن گفت . سپس چنين گفت :
((وقتى كه چنين شد، خانه نشين باشيد تا وقتى كه طاهر بن طاهر بن مطهر (پاكيزه ، پسر پاكيزه ، پسر پاك شده )، گمشده اى كه داراى غيبت است ، ظهور كند)). ⁽²¹⁵⁾
35. ((در ميان امامان ، امامى است در زير پرده غيبت نهان ، هنگامى كه خدا بخواهد كه از پس پرده غيبت بيرون آيد و آشكار گردد، در قلبش اثرى بگذرد. آن وقت او به امر خدا قيام خواهد كرد)). ⁽²¹⁶⁾
36. ((وقتى كه قائم قيام كند، منادى از آسمان ندا مى كند؛ ندايى كه دوشيزگان در جايگاه خودشان و اهل مشرق و مغرب ، همگان مى شنوند)). ⁽²¹⁷⁾
37. ((خداوند مردى را كه از من است و من از او در اين امت مبعوث خواهد كرد و به وسيله او بركات آسمانها و زمين را جارى خواهد ساخت ، آسمان خواهد بود و بارندگى زمين خواهد بود و رويندگى . و زمين را از عدل و داد پر كند؛ چنانچه از ظلم و جور پر شده باشد)). ⁽²¹⁸⁾
38. ((خروج قائم ، امرى ساخت حتمى و قطعى )). ⁽²¹⁹⁾
39. ((شهادت حسين عليه السّلام كه رخ داد، فرشتگان خدمت خدا عرض كردند:
با صفى تو و پسر پيغمبرت چنين مى كنند!
خداوند سايه قائم را به آنها نشان داد و فرمود:
به وسيله او، از ظلم كنندگان به حسين ، انتقام خواهم گرفت )). ⁽²²⁰⁾
40. ((آن كه از شما بميرد و به راه ما معتقد باشد، مانند كسى است كه خيمه اش را در لشكر قائم بزند؛ بلكه به منزله كسى است كه در ركابش شمشير بزند، بلكه به منزله كسى است كه در راهش شهيد شود)). ⁽²²¹⁾
41. ((كسى كه بميرد و منتظر قائم باشد، به منزله كسى است كه در خيمه آن حضرت به سر مى برد)). ⁽²²²⁾
42. مفضل از حضرتش پرسيد: چه ساعت مهدى منتظر ظهور مى كند؟
فرمود: ((ساعتش را خدا مى داند و بس )). ⁽²²³⁾
43. ((هنگامى كه قائم ما قيام كند، دين محمد سراسر جهان را فرا مى گيرد و مشركى بر روى زمين باقى نمى ماند)). ⁽²²⁴⁾
44. ((اصحاب مهدى 313 تن هستند به عدد اهل بدر، در ظرف يك ساعت همگان گردش جمع مى شوند)). ⁽²²⁵⁾
45. ((وقتى كه قائم ما قيام كند، مردم را از نو به اسلام دعوت مى كند و آنها را به دينى كه پژمرده شده و اكثريت از آن گمراه شده اند مى خواند. او مهدى ناميده شده ؛ چون قيام به حق مى كند)). ⁽²²⁶⁾
46. ((روزى كه قائم ظهور كند، منادى در آسمان به نام او و به نام پدرش ندا مى كند. نامش نام پيغمبر است و نام پدرش نام وصى پيغمبر)). ⁽²²⁷⁾
47. ((قائم پسر زنى است كه به اسارت گرفته شده است )). ⁽²²⁸⁾
48. حضرت صادق عليه السّلام پيراهن پيغمبر را نشان داد كه آستين چپش ، از دندان شكسته آن حضرت خونى شده بود، و فرمود: ((قائم اين پيراهن را مى پوشد)). ⁽²²⁹⁾
49. ((قيام قائم روز عاشورا خواهد بود)). ⁽²³⁰⁾
50. ((ارتش قائم بر سه گونه هستند: فرشتگان ، مؤ منان و رعب )). ⁽²³¹⁾
51. ((قائم ما وقتى قيام كند، منادى از آسمان ندا مى كند ندايى كه گردنها برايش خم مى شوند و دوشيزگان در جايگاهشان مى شنوند)). ⁽²³²⁾
52. ((نوروز، روزى است كه قائم ما اهل بيت در آن روز ظهور مى كند. خداوند او را بر دجال پيروز مى سازد و در كناسه كوفه به دارش مى زند. نوروز از روزهاى ماست پارسيان آن را حفظ كردند و شما آن را ضايع كرديد)). ⁽²³³⁾
53. ((سيزده زن با مهدى قائم هستند كه مجروحان را مداوا مى كنند و بيماران را پرستارى ، چنانچه اين گونه زنان با رسول خدا صلى الله عليه و آله بودند)). ⁽²³⁴⁾
54. ((هنگامى كه قائم خروج كند، به مسجدالحرام داخل مى شود و رو به كعبه مى ايستد و به مقام ، پشت مى كند و دو ركعت نماز مى خواند. سپس دستها را بلند كرده به دعا مى پردازد و تضرع و زارى آغاز مى كند و ادامه مى دهد تا به رو بر زمين مى افتد)). ⁽²³⁵⁾
از حضرت موسى بن جعفر عليه السلام
1. ((قائم ما، امام است ، و پسر امام و وصى است ، فرزند وصى )). ⁽²³⁶⁾
2. ((من قائم به حق هستم ولى قائمى كه زمين را از دشمنان خدا پاك سازد و از عدل و داد پر كند، پنجمين نسل از فرزندان من خواهد بود)). ⁽²³⁷⁾
3. از حضرتش پرسيده شد:
در ميان امامان كسى هست كه غيبت داشته باشد؟
فرمود: ((آرى شخصش از ديدگان مردم غائب خواهد بود، ولى يادش از دلهاى مؤ منان غيبت ندارد و او دوازدهمين ماست )). ⁽²³⁸⁾
4. ((قائم سالهاى درازى پس از من خواهد آمد)). ⁽²³⁹⁾
5. ((نعمت ظاهر امام ظاهر است و نعمت باطن امام غائب است كه وجودش از ديده مردم غايب است ، گنجهاى زمين برايش ‍ ظاهر مى گردد و هر دورى به او نزديك مى شود)). ⁽²⁴⁰⁾
از حضرت رضا عليه السلام
1. ((خداوند يگانه ، مردى را از دودمان ما مبعوث خواهد كرد كه ولادت و پروريدنش نهانى است ، ولى نسبش آشكار است )). ⁽²⁴¹⁾
2. ((هفت هزار ملك به يارى امام حسين فرود آمدند. حضرتش به آنها اجازه شركت نداد. آنها در كنار قبرش ژوليده و خاك آلود به سر مى برند تا قائم ما قيام كند و از ياران او باشند)). ⁽²⁴²⁾
3. ((خداوند، قائم را مبعوث خواهد كرد كه به نام او قيام كند و مردم از بركات قيامش بهره مند شوند)). ⁽²⁴³⁾
4. ((كسى كه پيش از قيام قائم تقيه را كنار گذارد، از ما نيست . قائم ، چهارمين فرزند از فرزندان من است ، پسر سيده اماء است . زمين را از جور پاك سازد و ظلم و از آن بزدايد)). ⁽²⁴⁴⁾
5. ((من صاحب امر هستم ولى نه آن كس كه زمين را از عدل و داد پر سازد؛ چنانچه از ظلم و جور پر شده . با اين ضعفى كه در من مى بينيد نمى توانم او باشم . قائم ، كسى است كه وقتى قيام كند، عمرى دراز كرده و چهره جوان دارد. در بدن چنان قوى است كه قويترين درخت را مى تواند از ريشه بكند)).
عصاى موسى و انگشتر سليمان همراه دارد.
او چهارمين فرزند از فرزندان من است . خدا آن قدر كه بخواهد او را در غيبت نگاه خواهد داشت . سپس آشكارش خواهد ساخت تا زمين را از عدل و داد پر كند؛ چنانچه از ظلم و جور پر شده باشد)). ⁽²⁴⁵⁾
6. ((خضر از آب حيات نوشيد و نخواهد مرد تا نفخ صور بدمد. خضر، مونس وحشت و تنهايى قائم ما در زمان غيبتش است ، و غربت او را بر طرف مى سازد)). ⁽²⁴⁶⁾
7. ((وقتى شيعه چهارمين فرزند از فرزندان مرا گم كردند، آنها را مى بينم كه پناهى مى جويند و نمى يابند)).
عرض شد: چرا اى پسر رسول خدا؟!
فرمود: ((چون امامشان از ايشان غايب است )).
عرض شد: چرا غايب است ؟
فرمود: ((چون وقتى كه با شمشير قيام كند، بر گردنش بيعت حاكمى نباشد)). ⁽²⁴⁷⁾
8. ((به خدا سوگند، قائم ما كه قيام كند، خداوند همه شيعيان ما را از همه شهرها گردش جمع خواهد كرد)). ⁽²⁴⁸⁾
9. ((هنگامى كه مهدى قيام كند، خداوند به فرشتگان امر خواهد كرد كه به مؤ منان سلام دهند)). ⁽²⁴⁹⁾
10. ((امام پس از من ، پسرم محمد است و امام پس از او، پسرش على است و امام پس از او، پسرش حسن است و امام پس از حسن ، پسرش حجت قائم منتظر است )). ⁽²⁵⁰⁾
از حضرت جواد عليه السلام
1. ((قائم كسى است كه خداوند به وسيله او زمين را از كافران و منكران پاك سازد و از عدل و داد پر كند. زادنش از ديدگاه كسان نهان خواهد بود و شخصش از برابر چشم بينندگان غايب است )). ⁽²⁵¹⁾
2. ((قائم از وعده هاى قطعى الهى است ، و ميعاد خداوند تخلف پذير نيست )).
از حضرت هادى عليه السلام
1. ((خليفه و جانشين من حسن است . شما با خليفه او چگونه خواهيد بود؛ چون شخص او را نمى بينيد؟)). ⁽²⁵²⁾
2. ((صاحب الاءمر كسى است كه عده اى گويند هنوز زاده نشده است )). ⁽²⁵³⁾
3. ((خليفه بعد از من ، حسن فرزند من است و خليفه بعد از او، پسرش است كه شما او را نمى بينيد)). ⁽²⁵⁴⁾
4. ((وقتى كه مادر حضرت مهدى به عنوان برده خريده شد و به حضور حضرت هادى مشرف شد، حضرتش بدو فرمود:
به تو مژده بدهم ، به تو: پسرى خواهى آورد كه مشرق و مغرب جهان را مالك خواهد شد: زمين را از عدل و داد پر سازد، چنانچه از ظلم و جور پر شده است )). ⁽²⁵⁵⁾
5. در حضور آن حضرت از وفات پدر بزرگوارش ، حضرت جواد، سخن رفت . حضرتش فرمود: ((من ، خليفه او هستم و جانشين او، مادامى كه زنده باشم . ولى شيعه چه مى كنند وقتى كه امامشان را بعد از من نمى بينند)). ⁽²⁵⁶⁾
از حضرت عسكرى عليه السلام
1. ((دشمنان گمان كردند كه مرا هر چه زودتر بكشند تا نسلى براى من نباشد. دروغ ، گمان كردند حمد خداى را كه من داراى فرزندى هستم )). ⁽²⁵⁷⁾
2. هنگامى كه جاريه مقدس باردار شد، حضرت عسكرى بدو فرمود:
((بار تو پسر است و نامش محمد است ؛ او قائم بعد از من است )). ⁽²⁵⁸⁾
3. ((حمد خدا را كه مرا از دنيا نبرد تا خليفه و جانشين خودم را به چشم خود ديدم . او شبيه ترين فرد در خلق و خلق به رسول خداست . خداوند او را در غيبتش از شر دشمنان محفوظ مى دارد تا زمين را از عدل و داد پر سازد، چنانچه از ظلم و جور پر باشد)). ⁽²⁵⁹⁾
4. ((مى بينم كه پس از من در جانشين و خليفه من ميان شما اختلاف رخ داده است . كسى كه به همه امامان بعد از رسول خدا عليه السّلام اقرار كند و منكر فرزند من بشود، مانند كسى است كه به پيامبرى همه انبيا اقرار كند و نبوت خاتم انبيا را منكر شود، منكر رسول خدا صلى الله عليه و آله مانند منكر همه انبياست )). ⁽²⁶⁰⁾
5. از حضرتش دو سال پيش از وفات ، توقيعى صادر شد و از خليفه و جانشين خود خبر داد. و همچنين سه روز پيش از وفات ، نظير آن توقيع از طرف حضرتش صادر شد و آن بود: ((خدا لعنت كند كسى را كه حقوق اولياى خدا را انكار كند)). ⁽²⁶¹⁾
6. ((پسر من قائم پس از من است و او كسى است كه داراى سنتهاى پيامبران مانند طول عمر و غيبت است )). ⁽²⁶²⁾
7.((حمد خدا را كه مرا از دنيا نبرد تا وقتى كه به من جانشين و خليفه ام را نشان داد. او شبيه ترين مردم از نظر خلق و خلق به رسول خداست .
خدا او را در غيبش حفظ كند، تا وقتى كه ظاهر شود و زمين را از عدل و داد پر كند؛ چنانچه از ظلم و جور پر شده باشد)). ⁽²⁶³⁾
8. هنگامى كه حضرت مهدى زاده شد، حضرت عسكرى عليه السّلام نامه اى براى احمد بن اسحاق مى فرستد و بشارت ولادت فرزندش را به وى مى دهد و احمد را فرموده بود: ((اين خبر را پنهان دارد تا از نظر مردم مكتوم باشد)). چنانچه مرقوم داشته بود: ((ما اين خبر را براى كسى ظاهر نمى سازيم مگر براى نزديكترين خويشان و نزديكترين دوستان . اين خبر را به تو داديم تا خرسند شوى ؛ چنانچه ما خرسند شديم )). ⁽²⁶⁴⁾
9. وقتى كه قائم ما قيام كند، به خراب كردن مناره ها و مقصوره هاى مساجد فرمان خواهد داد)). ⁽²⁶⁵⁾
10. حضرتش فرزندش را به عمر اهوازى نشان داد و فرمود:
((اين است امام شما پس از من )). ⁽²⁶⁶⁾
11. ((وقتى كه خدا مرا ببرد و بميراند و شيعيان مرا ديدى اختلاف كردند، ثقات ايشان را از فرزندم اخبار كن و اين سرى باشد نهانى نزد و ايشان ، همانا ولى خدا را از خلق خدا غيبت خواهد كرد و كسى او را نخواهد ديد، تا وقتى كه جبرئيل مركبش را حاضر كرده و نزدش بياورد و آنچه خدا بخواهد شدنى خواهد بود)). ⁽²⁶⁷⁾
12.((امام و حجت پس از من ، پسرم است ؛ همنام رسول خدا و هم كينه آن حضرت . او خاتم حجتهاى الهى است و واپسين خلفاى اوست . مادرش ، دختر قيصر، پادشاه روم است )). ⁽²⁶⁸⁾
13. ((ولى خدا و حجت حق بر بندگان و خليفه من پس از من در شعبان سال 255 در سپيده دم ، مختون زاييده شد)). ⁽²⁶⁹⁾
14. حضرتش بر بساطى نشسته بود و آثار و يادگارهاى انبيا و اوصيا را نشان داد. سپس فرمود: ((اين هم رد پاى پسرم است كه بر اين بساط پا گذارده و نشسته است )). ⁽²⁷⁰⁾
15. از حضرتش سؤ ال شد: اين حديثى كه از پدرانتان روايت شده : ((زمين از حجت خدا خالى نخواهد بود و كسى كه بميرد و امام زمانش را نشناسد، مرگ او مرگ جاهليت خواهد بود)) صحيح است ؟
فرمود: ((اين حديث حق است ؛ چنانچه روشنايى اين روز حق و ثابت است )).
پرسيدند: يا بن رسول الله ! حجت و امام پس از شما كيست ؟
فرمود: ((پسرم محمد؛ اوست امام و حجت حق پس از من . كسى كه بميرد و او را نشناسد، مرگش مرگ جاهليت است )). ⁽²⁷¹⁾
16. در شب نيمه شعبان فرمود:
((در اين شب ، خداوند حجت خود را ظاهر خواهد ساخت ؛ او حجت روى زمين خواهد بود)). ⁽²⁷²⁾
17. ابوالاءديان از خدمتگزاران حضرت عسكرى بوده است . روزى شرفياب حضور بوده ، حضرت نامه هايى به او مى دهد و او را به مدائن مى فرستد و مى فرمايد:
((سفر تو به مدائن پانزده روز طول مى كشد. روزى كه به اين شهر برگشتى ، مى شنوى كه صداى ضجه از خانه من بلند است و جنازه مرا روى مغتسل مى بينى كه دارند غسل مى دهند)).
ابوالاءديان عرض مى كند: اگر چنين شد، چه بايستى بكنم ؟
حضرت مى فرمايد: ((كسى كه جواب نامه ها را از تو خواست ، او قائم بعد از من است )).
ابوالاءديان نشانه و علامتى بيشتر طلب مى كند.
حضرت مى فرمايد: ((كسى كه از داخل كيسه و هميانى كه همراه آورده اى به تو خبر داد، او قائم بعد از من است )).
ابوالاءديان اطاعت مى كند و نامه ها را بر مى دارد و از سامرا خارج شده رهسپار مدائن مى گردد. هنگامى كه بدان شهر مى رسد، نامه ها را به كسانى كه بايد برساند مى رساند و پاسخها را دريافت مى كند و راهى سامرا مى شود.
روز پانزدهم به سامرا مى رسد و به سوى خانه حضرت عسكرى عليه السّلام روانه مى گردد. بدان جا كه مى رسد، صداى ضجه اى كه از خانه آن حضرت بلند است مى شنود. به درون خانه مى رود، جنازه حضرتش را روى مغتسل مى بيند كه دارند غسل مى دهند. پس از آن كه غسل پايان يافت ، حضرتش را كفن مى كنند و براى خواندن نماز آماده مى سازند.
در اين هنگام جعفر برادر آن حضرت را مى بيند كه به سوى جنازه مى رود كه نماز بخواند و در برابر جنازه مى ايستد. همان كه مى خواهد نخستين تكبير را بگويد، مى بيند كودكى نورانى گندم گونه ، داراى موهاى فرفرى و دندانهاى باز، جلو آمد و عبادى جعفر را كشيد و فرمود:
((عمو! كنار برو، من براى نماز بر پدرم از تو شايسته تر هستم )).
جعفر با چهره اى تيره كنار مى رود و كودك نورانى جلو مى آيد و در برابر جنازه مقدس مى ايستد و بر جنازه نماز مى خواند.
آن گاه جنازه را بر مى دارند و در كنار قبر هادى عليه السّلام پدر حضرت عسكرى عليه السّلام ، به خاك مى سپارند.
سپس كودك مقدس ابوالاءديان را طلب مى كند و مى فرمايد:
((اى بصرى ! جوابهاى نامه ها را كه آورده اى بده )).
ابوالاءديان اطاعت مى كند و جوابها را تقديم مى كند.
سپس حضرت هميانى را كه ابوالاءديان از مدائن همراه آورده بود طلب مى كند و از آنچه در ميان هميان بوده خبر مى دهد.
ابوالاءديان امتثال امر مى كند و هميان را تقديم مى كند. ⁽²⁷³⁾
18. حضرت عسكرى ، در بستر مرگ افتاده است و نور چشمش مهدى در خدمت پدر به سر مى برد. پدر را وضو مى دهد، و مسح سر و مسح پايش را مى كشد. پدر بزرگوار در اين حالت نور چشم عزيزش را مخاطب قرار داده چنين مى گويد:
((فرزند! به تو بشارت مى دهم صاحب الزمان تو هستى ، مهدى تو هستى ، حجت خدا در روى زمين تو هستى . تو پسر منى ، وصى منى ، تو زاده رسول خدا هستى . تو خاتم اوصيا و ائمه طاهرين هستى . رسول زادن تو را بشارت داده و نام تو و كنيه تو را ياد كرده است . پدرم همين سخن را به من فرمود و از پدرانت روايت كرد)). پس حضرتش در همان ساعت وفات يافت . ⁽²⁷⁴⁾
پدر و مادر
پدران و نياكان
حضرت مهدى عليه السّلام خليفه دوازدهم پيغمبر اسلام و آخرين وصى از اوصياى آن حضرت است .
او يازدهمين نفر از دودمان حضرت على است و نهمين فرزند از فرزندان حضرت حسين و هشتمين فرد از فرزندان حضرت سجاد و هفتمين فرزند حضرت باقر و ششمين پسر حضرت صادق و پنجمين فرزند حضرت كاظم و چهارمين نفر از فرزندان حضرت رضا و سومين فرزند حضرت جواد و دومين پسر حضرت هادى و يگانه فرزند حضرت عسكرى عليه السّلام است .
به شهادت تاريخ ، خاندانى از اين خاندان پاكتر و پاكيزه تر در حيات بشر ديده نشده و نطيرش هم شنيده نشده است .
نياكان و پدران آنها پيش از حضرت على نيز چنين بوده اند. شناخته شدگان آنها مردمى بودند كه به تقوا و فضيلت و بزرگوارى موصوف بودند.
و الحق كه اصلاب طاهره بوده اند؛ چنانچه مادران اين بزرگواران ، همگان ارحام مطهره بودند، و اين سخنى است مستند و پابرجا.
اگر چنين نبود، معاندان و دشمنان آنها - كه در هر عصرى شماره آنها كم نبود - كوشيدند، جستجو كردند، كاوش كردند كه نقطه سياهى در آنها بيابند ولى نيافتند و هر چه بيشتر جستند كمتر يافتند. چه خوب گفته شاعر:

پاكى و تو از نژاد پاكان

كس را نبود چنين نياكان

پدرى پاكتر از پاك
حضرت ابومحمد الحسن العسكرى عليه السّلام روز دهم ربيع الاءول سال 232 هجرى قمرى از بانويى طاهره و مطهره به نام ((سليل )) در مدينه ولادت يافت و در سال 260 در سامره به شهادت رسيد و مادر را داغديده ساخت .
گويند حضرتش به مادر فرموده بود كه سال 260 را نكبتى است . مادر، اين سخن را به خاطر سپرده بود و در ماه صفر آن سال پريشان خاطر بود. پى در پى از فرزند دور افتاده اش سراغ مى گرفت و جوياى حال او مى شد. از خانه بيرون مى رفت و در پى كسب خبر از حيات فرزند عالى مقامش بود، تا خبر وفاتش رسيد و اميدش نااميد شد.
مدت عمر حضرت عسكرى عليه السّلام 28 سال ، دو روز كم بود و مدت امامتش شش سال بود.
حضرت عسكرى عليه السّلام را خليفه وقت به سامره آورده بود تا تحت نظر مستقيم دولت باشد؛ گاه حضرتش را به زندان مى انداخت و گاه آزاد مى كرد. مى بايست ، روزهاى دوشنبه و پنج شنبه در قصر خليفه وقت حضور يابد. منظور حكومت وقت از اين احضار، چه بود؟
آيا مى خواست عظمت خود را روشن سازد، يا منظور اهانت به آن حضرت بود؟! يا منظور ديگرى داشت ، براى ما روشن نيست .
در اين عمر كوتاه ، حسن اخلاق و معجزات و كرامات بسيار از آن حضرت ديده شده بود؛ به طورى كه عظمتش در نظر دشمنان بر قرار بود و دوستان بر خود مى باليدند. ⁽²⁷⁵⁾
اينك نمونه اى ياد مى شود و بدان بسنده مى گردد.
خادم خليفه شر فياب شده و عرض كرد:
اميرالمؤ منين سلام مى رساند و مى گويد: منشى مخصوص ما ((انوش )) داراى دو پسر است كه هر دو بيمار و بسترى هستند و حالشان خطرناك است . اين منشى مسيحى است و تقاضا دارد كه حضرتت به خانه اش برويد و براى فرزندانش دعا كنيد تا شفا يابند و باقى بمانند. دوست مى دارم كه اين زحمت را قبول كنيد، چون خود انوش اين تقاضا را دارد و شما را يادگار نبوت و رسالت مى داند.
حضرت فرمود: ((حمد خدا را كه مسيحيان را به حق ما شناخته تر از مسلمانان قرار داد)). سپس سوار شد و به سوى خانه ((انوش )) روانه گرديد.
((انوش )) به سر و پاى برهنه ، كه نشانه حد اعلاى احترام بود، از آن حضرت استقبال كرد، در حالى كه كشيشان و راهبان ، همراه وى بودند و گرداگردش قرار داشتند. ((انوش )) كه انجيلى بر گردن آويخته بود، چنين عرض كرد:
اى مولا و سرور ما! من به شما متوسل شده ام ؛ چون به انجيل از من داناتر هستى ، و از اين كه زحمتى به حضرتت دادم مرا ببخش . به حق مسيح ، عيسى بن مريم و به حق انجيلى كه از جانب خدا آورده ، من اين تقاضا را از اميرالمؤ منين كردم . چون در انجيل ديدم كه مثل شما مثل مسيح ، عيسى بن مريم است .
حضرت فرمود: ((حمد خدا را)). سپس به درون خانه رفت و پسرها را در حالى كه بر تختى بسترى بودند، ديد.
مردمانى ايستاده ناظر بودند، تا ببينند حضرت چه مى كند.
پس از آن كه حضرت نگاهى به دو بيمار كرد، روى به ((انوش كرده فرمود:
((اين پسر براى تو مى ماند و آن دگرى سه روز ديگر از تو گرفته خواهد شد و اين پسرى كه مى ماند، اسلام خواهد آورد و اسلامش ‍ نيكو خواهد شد، و از ولايت ما اهل بيت بر خوردار مى شود)).
((انوش )) عرض كرد:اى سرور! سخن تو حق است . مرگ آن پسر، براى من آسان خواهد بود؛ چون فرموديد كه اين پسر مى ماند و از ولايت شما اهل بيت بهره مند خواهد شد.
آن پسر، پس از سه روز از دنيا رفت و دگرى پس از گذشت يك سال ، مسلمان شد و در زمره ملا زمان حضرت عسكرى قرار گرفت .
حضرت عسكرى در روز جمعه هشتم ماه ربيع الاول در سامره از دنيا رفت . ⁽²⁷⁶⁾
شهر سامره بسته شد و گريه و ضجه سراسر شهر را فرا گرفت .
خليفه بزودى ماءمورانى را به خانه آن حضرت براى تفتيش از فرزند آن حضرت فرستاد. ماءموران ، او را نيافتند و غرفه هاى خانه را يكايك بستند و قفل كردند.
مهد عليا
شهر قسطنطنيه را آذين بستند و قصر پادشاه روم را چراغان كردند. نوازندگان به دف و نى چنگ زدند و رامشگران به پايكوبى پرداختند. مهمان با جامه هايى آراسته و پيراسته در مجلس شركت كردند تا افتخار شركت در عروسى نور چشم قيصر را داشته باشند و بزرگترين مهمانى قرن را با چشم خود بينند. شماره مهمانان به چهار هزار تن مى رسيد.
تختى بزرگ جواهر نشان از خزانه بيرون كشيدند و در مجلس نهادند، تا عروس و داماد بر آن بنشينند و مهمانان آن دور را ببينند.
تخت ، مرصع بود و چهل پايه داشت و از ذخاير گرانبهاى سلطنتى روم به شمار مى رفت .
عروس ، دختر پسر قيصر و نواده اش است و نور چشم قيصر و عزيزترين فرد نزد اوست . داماد برادرزداه قيصر است و عروسى ، خانوادگى است و بيگانگان در آن راه ندارند.
مجلس در زير آسمان در فضايى بزرگ تشكيل شده لاله ها و شمعها روشن و نور افشانى مى كنند. اسقفان و كشيشان مذهب مسيح در زمره مهمانان قرار دارند. صليبهاى بسيار در گرداگرد تخت قرار داده شده تا عروس و داماد و مجلسيان را از گزند حوادث دور نگاه دارند. مجلس ، رنگ قداست داشت و از عظمت بى نظيرى بر خوردار بود.
سرور و شادكامى از سر و روى قيصر پادشاه روم مى باريد و شب خوشى بود و همگان خوش بودند و از شركت در اين شادى ، بر خود مى باليدند.
ناگهان ، اوضاع دگرگون شد، زمين لرزيدن گرفت ، ستونهايى كه لاله ها بدانها آويخته شده ، خم شد. چلچراغها بر زمين افتادند. لاله شكسته شد و شمعها خاموش گرديد. ظلمت و تاريكى ، مجلس را فرا گرفت ، ترس و رعب بر مجلسيان چيره گرديد و زن و مرد به هم ريخته بودند. كس كس را نمى شناخت ، همگى ، پناهى مى جستند و نمى يافتند. ماءموران و خدمتكاران در پى چاره بودند و هر چه بيشتر مى جستند، كمتر مى يافتند. ناله و فرياد مهمانان را مى شنيدند، ولى در اثر تاريكى و ريخته شدن لاله شكسته ها و شمعها بر زمين ، نمى توانستند به كمك آنان بشتابند. فضا از گريه و ضجه بانوان پر شده بود و استغاثه آنها بر جايى نمى رسيد و قيصر، بهت زده در گوشه اى افتاده بود.
اى ((بشر))، تو از تبار و نژاد انصار هستى كه ولايت ما در دلهاى شما جا داشته و دارد و از پدران ، به فرزندان به ميراث رسيده و مى رسد. شما زادگان انصار، مورد اعتماد و وثوق اهل بيت رسول خدا صلى الله عليه و آله بوده و هستيد. مى خواهم تو را به رازى آگاه سازم تا براى تو فضيلتى باشد و موجب افتخار تو در ميان شيعيان گردد. اين نامه را كه به زبان رومى نوشته شده بگير و اين كيسه زر را، كه در آن 200 دنيار زر قرار دارد، به خود به بغداد ببر. وقتى كه به بغداد رسيدى در ميان روز به كنار رود فرات برو؛
جايى كه قايقهاى اسيران جنگى و فروشندگان بردگان و كنيزان قرار دارند و فرستادگان دولتمردان بنى عباس و سردارانشان ، براى خريد برده ، آن جا را احاطه كرده اند. گروهى از جوانمردان به همين مقصود نيز در آن جا به سر مى برند.
تو در ميان بازرگانان برده فروش ، مردى را به نام عمربن يزيد پيدا كن كه كنيزكانى را در معرض فروش قرار داده است . در ميان آنها، كنيزكى است كه دو جامه حرير بر تن دارد و از گشادن رويش براى خريداران امتناع مى كند و نمى گذارد مردى پيكرش را لمس كند و هر كس كه طالب خريد وى مى شود با دقت او را مى نگرد سپس به خريد خود رضايت نمى دهد.
برده فروش در خشم مى شود و او را مى آزارد.كنيزك ناله سر مى دهد و به زبان رومى مى گويد: واى بر من كه پرده من دريده شد!
مردى از خريداران از عفت و شرف اين كنيزك خوشش مى آيد و به عمر برده فروش مى گويد: من اين را به سيصد دينار مى خرم . و فروشنده رضايت مى دهد. ولى كنيزك رضايت نمى دهد! و با زبان عربى به خريدار مى گويد: بيخود پولت را تلف مكن ، اگر تو درزى سليمان پيغمبر باشى و بر تخت سليمان نشسته باشى ، من به تو رغبت نخواهم كرد!
خريدار، منصرف مى شود و عمر برده فروشى ناراحت و متحير مى گردد و به كنيزك مى گويد: چاره اى نيست من بايستى تو را بفروشم . كنيزك مى گويد: شتاب مكن مرا به خريدارى بفروش كه قلب من بدو ميل كند و به امانت و ديانتش اطمينان كنم و به يقين چنين خريدارى خواهد رسيد.
((اى بشر)) تو مى روى نزد عمر برده فروش و مى گويى من خريدار اين كنيزك هستم و نزد من نامه اى است از شريفى از شرفا. نامه را بگير و به كنيزك بده ، اگر رضايت داد، من او را براى آن مرد شريف مى خرم چون من وكيل او براى خريد كنيزكى هستم )).
در اين جا سخن حضرت امام هادى عليه السّلام به پايان مى رسد.
بشر، از شهر سامره به بغداد، راهى مى شود و در آن شهر، خود را به بازار برده فروشان مى رساند و از كنيزك مورد نظر جستجو مى كند و همان طور كه حضرت امام هادى عليه السّلام فرموده بودند، كنيزك را در ميان بردگان عمربن يزيد برده فروش مى يابد و با او درباره خريد آن كنيزك به سخن مى پردازد و نامه را به وى مى دهد كه به كنيزك برساند. نامه كه به دست كنيزك مى رسد، نظرى بر آن مى افكند. گريه را سر مى دهد و به عمر مى گويد: مرا به همين مرد بفروش و اگر مرا بدو نفروشى ، به خدا قسم خودكشى خواهم كرد. عمر خشنود مى گردد و با بشر در بهاى كنيزك سخن مى گويد.
پس از چك و چانه زدن ، به دويست دينار رضايت مى دهد. بشر دويست دينارى كه در كيسه زر بوده به وى مى دهد و كنيزك را تحويل مى گيرد و كنيزك را شاد و خندان همراه خود، به منزلش در بغداد مى برد.
كنيزك رومى كه از دست برده فروش نجات مى يابد و خود را در منزل بشر در بغداد در آسايش مى بيند، نامه را دگر باره مى خواند و مى بوسد و بر ديده مى نهد و به رخ مى كشد و بدان تبرك مى جويد و بر پيكرش مى مالد.
بشر كه ناظر اين منظره بود، تعجب مى كند و در شگفت مى شود و مى گويد: نامه اى را كه نويسنده اش را نمى شناسى ، چگونه مى بوسى ؟!
كنيزك مى گويد: نويسنده را مى شناسم ، تو مرا نمى شناسى . اكنون خود را به تو مى شناسانم :
من ((مليكه )) دختر ((يشوعا))، پسر پادشاه روم هستم . مادر از نوادگان حواريين حضرت مسيح است كه با ((شمعون صفا)) وصى حضرت مسيح نسبت دارد.
جد من مى خواست مرا به برادرزاده اش بدهد؛ وقتى كه من سيزده ساله بودم .
مجلسى بسيار مجلل بر پا كرد. سيصد تن از كشيشان و راهبان و از نوادگان حواريين دعوت كرد و هفتصد تن از بزرگان و رجال كشور و جمعى از سرداران سپاه و خوانين مملكت و سران عشاير كه مجموعا چهار هزار تن مى شدند. تختى جواهر نشان از خزانه بيرون آوردند و در فضاى كاخ سلطنتى روى چهل پايه قرار دادند و گرداگرد تخت ، مقر صليبها بود كه صليبها را در آن جا نهادند.
وقتى كه داماد، كه برادرزاده قيصر بود، قدم به بالاى تخت گذارد، اسقفان به احترام او از جا بر خاستند و اوراق انجيل را باز كردند و خواندن آغاز كردند.
به ناگاه صليبها بر زمين ريخت و ستونهاى چراغها بشكست و چراغها و لاله ها بيفتاد و ريز ريز شد و داماد، كه بر روى تخت رفته بود، غش كرد و از تخت بر زمين افتاد. رنگ از رخ اسقفان و كشيشان پريد. لرزه بر اندام مجلسيان افتاد. بزرگ كشيشان به جدم قيصر رو كرده گفت :
اين حادثه شوم است و نشان زوال دين مسيح و مذهب ملكانى است كه مذهب ماست . قيصر نيز اين حادثه را به فال بد گرفت و پنداشت كه از نحوست داماد است و خواست داماد را عوض كند.
فرمان داد ستونها را راست و درست كنيد. صليبها را برداشته بر جاى خود نهيد و برادر اين جوان سرنگون شده را بياوريد تا دخترم را به او بدهم و سعد اين بردار، نحس آن برادر را بر طرف سازد.
فرمان اطاعت شد. دگر باره ، مجلسى ديگر آراسته گرديد. هنگامى كه تازه داماد مى خواست بر تخت قدم گذارد، آن حادثه شوم و خطرناك تجديد گرديد و مهمانان هر يك از گوشه اى فرار كرده و پراكنده شدند و جدم قيصر در غم و اندوه فرو رفت و برخاست و به درون قصر شد و فرمود: پرده ها را بكشيد. فرمان اطاعت شد و خاموشى و تاريكى بر قرار گرديد.
شما از اين داستان ، به اضطراب و ناراحتى من پى ببريد و از افكار و خيالاتى كه در مغز من در اثر اين حادثه راه يافت ، اطلاع پيدا كنيد.
ولى جريانى رخ داد كه آسايش روحى مرا به بهترين وضع تاءمين كرد. چيزى نگذشت كه شبى حضرت مسيح را در خواب ديدم كه با ((شمعون )) و چند تن از حواريين به قصر جدم قيصر، قدم گذارده اند و منبرى به جاى تخت جدم نهاده شده كه با آسمان برابرى مى كند. در اين هنگام ، حضرت محمد را ديدم كه همراه چند تن از فرزندان و جوانمردان وارد مجلس شدند.
مسيح به احترام از جا بر خاست و با آن حضرت و با آن حضرت معانقه كرد. سپس حضرت محمد به حضرت مسيح چنين گفت :
يا روح الله ! من آمده ام كه از وصى تو ((شمعون ))، دخترش ((مليكه )) را براى اين پسرم ((ابو محمد)) خواستگارى كنم و به ((ابو محمد)) نويسنده اين نامه اشاره كرد. مسيح نظرى به شمعون انداخت و گفت :
شرف به تو رو كرده رحم خود را با رحم رسول خدا پيوند بده .
شمعون عرض كرد: اطاعت مى كنم .
حضرت محمد صلى الله عليه و آله بر منبر شد و خطبه اى انشا فرمود و مرا به فرزندش ابومحمد تزويج كرد و مسيح بدان شهادت داد و فرزندان محمد و حواريون نيز، بدان شهادت دادند.
از خواب كه بيدار شدم ، نمى توانستم اين خواب را براى پدرم و جدم حكايت كنم ، بلكه از حكايتش مى ترسيدم ، ترس از كشته شدن .
خواب را در دل نگه داشتم و لب فرو بستم ، ولى سينه ام از مهر ابومحمد آكنده بود. خود را به درد فراق مبتلا مى ديدم و چاره اى نداشتم . كم كم از خورد و خوراك افتادم . ضعف سراپاى مرا فرا گرفت . روز به روز كاسته تر مى شدم و بيمارى من شدت پيدا مى كرد. بسيار لاغر شدم و در بستر بيمارى افتادم . جدم براى درمان من به تكاپو افتاد و در سرزمين روم پزشكى نماند كه براى من احضارش ‍ نكند و درمان درد مرا نخواسته باشد و داروى بيمارى مرا نپرسيده باشد.
هنگامى كه از بهبودى من نوميد گرديد به من گفت :
نور چشم من ! آيا چيزى دلت مى خواهد كه در اين دنيا وجود داشته باشد تا براى تو بياورم ؟
گفتم :اى پدر بزرگ مى بينى كه درهاى گشايش و رحمت به روى من بسته شده . اگر فرمانى صادر كنى كه شكنجه را از اسراى مسلمانان بردارند، غلها و زنجيرهاى آنها را باز كنند و از زندان آزادشان سازند اميد است كه مسيح و مادرش به من شفا دهند.
جدم چنان كرد و اسيران اسلام آزاد شدند من هم اظهار بهبودى كردم و كمى غذا خوردم و جدم خشنود گرديد و تصميم گرفت كه اسيران مسلمان را با ديده احترام نگرد و عزيز و محترم شمارد.
شبى چند از اين كار گذشت كه من حضرت سيدة النساء را در خواب ديدم كه با حضرت مريم به عيادت من آمدند و چند حوريه بهشتى در خدمتش بود.
مريم رو به من كرده گفت : اين بانو سيدة النساء، مادر همسر تو ابومحمد است . من دست به دامن سيدة النساء زدم و از ابومحمد شكايت كردم و گفتم سراغى از من نمى گيرد و مرا به فراق مبتلا كرده است .
سيدة النساء فرمود: پسرم ابومحمد، مادامى كه تو به مذهب نصرانيت پابند هستى و براى خدا شريك قرار مى دهى ، به ديدار تو نخواهد آمد. اين خواهرم مريم است و در حضور او از اين دين دست بردار تا رضاى خداى عزوجل و رضاى مسيح و رضاى مريم را به دست آورى و ابومحمد به زيارت تو بيايد. پس بگوى :
اشهد ان لا اله الا الله و ان محمدا رسول الله . من هم گفتم .
سيدة النساء مرا به سينه اش چسبانيد و آسايش روحى كاملى احساس كردم . سپس فرمود:
اكنون منتظر ديدار ابومحمد باش ، او را نزد تو مى فرستم .
از خواب بيدار شدم و دو جمله شهادت را بر زبان مى راندم و شوقم براى ديدار ابو محمد دو چندان شد؛ به طورى كه از شدت شوق مى ناليدم .
شب ديگر كه به خواب رفتم ، ابومحمد را ديدم كه نزد من آمده . شكوه را سردادم و گفتم : چرا با من جفا كردى با آن كه قلب من از مهر و محبت تو پر است ؟!
ابو محمد گفت : تو مشرك بودى ، من به سراغ تو نيامدم . اكنون كه يكتاپرست و موحد شدى ، به ديدار تو در شب مى آيم تا روزى كه در آشكار من و تو به هم برسيم . از آن شب ، ابو محمد ديدارش را از من نبريد.
((بشر)) كه قاصد قاصد هادى عليه السّلام و وكيل آن حضرت در خريد كنيزك بود، از ((مليكه )) پرسيد:
چه شد كه در ميان اسرا افتادى و به دست برده فروشان گرفتار شدى ؟
((مليكه )) پاسخ داد:
ابومحمد مرا راهنمايى كرده گفت :
جدت قيصر سپاهى براى جنگ با مسلمانان در فلان و روز گسيل مى دارد و خودش در پى سپاه مى رود. تو جامه خدمتگزاران به تن كن و خود را ناشناس بساز و در دنبال جدت با كنيزكان از فلان راه بيرون راه بيرون شو.
من هم چنان كردم و با آنها به دنبال جدم از همان راه روانه شدم . ناگاه گروهى از پيشقراولان لشكر اسلام بر ما تاختند و ما را اسير كردند و در ميان برده فروشان تقسيم كردند و من در بخش مرد پيرى افتادم كه مرا به دست عمر برده فروش داد.
عمر نام مرا پرسيد. من نام خود را نگفتم و گفتم : نام من نرگس است .
گفت : عجب است ، تو نام كنيزكان دارى !!
و تا روزى كه مرا ديدى و خريدى ، كسى مرا نشناخت و ندانست كه من فرزند قيصر پادشاه روم هستم ؛ آن هم فرزند عزيز و بسيار محبوب .
((بشر)) پرسيد: تو رومى هستى ؛ چگونه خوب عربى حرف مى زنى ؟!
((مليكه )) گفت : نياى من قيصر شوق فراوان داشت كه من ادب و دانش بياموزم . براى من آموزگارى از جنس زنان بياورد كه روزانه براى من رومى را به عربى ترجمه مى كرد و صبح و شام همراه من بود و زبان عربى را به من آموخت تا من زبان را آموختم و در آن قوى شدم .
((بشر)) بانو نرگس را از بغداد به سامره برد و به حضور مبارك حضرت هادى عليه السّلام رسيد و هديه گرانبها را به خدمتش ‍ تقديم داشت .
حضرت از بانو نرگس پرسيد: ((عزت اسلام و ذلت نصرانيت و شرف اهل بيت محمد صلى الله عليه و آله را كه خدا به تو نشان داد، چگونه يافتى ؟!)).
عرض كرد: چه بگويم كه خودت همه چيز را از من بهتر مى دانى .
حضرت هادى فرمود: ((يكى از دو چيز را مى خواهم به تو جايزه بدهم . كدام يك را بيشتر دوست مى دارى ؟ ده هزار درهم ، يا بشارتى كه براى تو شرف باشد)).
بانو عرضه داشت : بشارت مى خواهم .
حضرت فرمود: ((مژده باد تو را كه خدا فرزندى به تو عطا خواهد كرد كه مالك شرق و غرب عالم خواهد شد و زمين را از عدل و داد پر خواهد كرد؛ پس از آن كه از ظلم و جور پر شده باشد)).
بانو پرسيد: از كه و از چه كسى ؟
فرمود: ((از كسى كه رسول خدا تو را در آن شب و در آن ماه و در آن سال براى او خواستگارى كرد و مسيح تو را بدو تزويج كرد و او كه بود؟)).
عرض كرد: به پسرت ابومحمد.
حضرت پرسيد: ((آيا او را مى شناسى ؟)).
از زمانى كه به دست مادرش سيدة النساء مسلمان شدم ، هر شب به ديدار من مى آمد.
حضرت هادى ، بانو نرگس را به خواهرش بانو ((حكيمه )) سپرد و فرمود:
((اين است آن دختر)). حكيمه . نرگس را در بغل گرفت و خوشحال شد و او را نزد خود برد تا واجبات و مستحبات را بدو بياموزد، تا همسر ابومحمد و مادر حضرت مهدى گردد. ⁽²⁷⁷⁾
نوزاد مقدس
سربازان ، هجوم آوردند و خانه حضرت عسكرى را احاطه كردند و سپس چند ماءمور زن و قابله به درون خانه شدند و بانوان و كنيزكان خانه را يكايك با دقت زير نظر آوردند تا اگر بانوى باردارى پيدا شود، به دست دژخيمان خليفه بسپارندش تا شكمش بدرند و جنين را بيرون آورند و پاره پاره كنند و نگذارند حيات پيدا كند. ولى هر چه بيشتر جستند، كمتر يافتند و بانوى باردارى نيافتند.
اين كار به امر خليفه بود و هر چند يكبار تكرار مى شد؛ چون شنيده بود كه زمان مولودى كه جهان را پر از عدل و داد كند، فرا رسيده و او فرزند حضرت عسكرى است .