كسى كه دوست دارد ملاقات كند خداوند عزوجل را و خداوند از او خشنود باشد، موالات كند با پسر تو، حسن (عليه السلام).

كسى كه دوست دارد ملاقات كند با پسر تو، حسين (عليه السلام).

كسى كه دوست دارد ملاقات كند خداوند عزوجل را و حال آن كه گناهانش از او كناره كرده و از آنها پاك شده باشد، پس موالات كند با على بن الحسين (عليه السلام) و او چنان است كه خداى فرموده: سيماهم فى وجوههم من اثر السجود(36)سوره فتح: آيه 29.(37)

گفتم: يا رسول الله! مى‏شناسيم ما خدا و رسول او را، پس كيستند صاحبان امر كه خداى تعالى اطاعت ايشان را به اطاعت تو قرين ساخته است؟

پس رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) گفت: ايشان خلفاى منند بعد از من؛ اول ايشان على بن ابى طالب است، آن گاه حسين، آن گاه على بن الحسين، آن گاه محمد بن على - معروق در تورات به باقر، و زود است كه درك مى‏كنى او را؛ اى جابر! هر گاه ملاقات كردى او را، از من سلام برسان! - آن گاه جعفر بن محمد، آن گاه موسى بن جعفر، آن گاه على بن موسى، آن گاه محمد بن على، آن گاه على بن محمد، آن گاه حسن بن على، آن گاه حجه الله در زمين او، و بقيه الله در ميان بندگانش، محمد بن حسن بن على (عليهما السلام).

اين كسى است كه فتح مى‏كند خداوند عزوجل بر دست او مشارق زمين و مغارب آن را، و اين كسى است كه غيبت مى‏كند از شيعه و اولياى خود، غيبتى كه ثابت نمى‏ماند در آن، در قول به امامت او، مگر آن كه خداى تعالى دل او را براى ايمان آزموده.

جابر گويد: گفتم: يا رسول الله! آيا شيعه در غيبت امام، انتفلع‏يابند؟

فرمود: آرى! قسم به آن كه مبعوث فرموده مرا به پيغمبرى، كه ايشان استضائه كنند به نور او و منتفع‏شوند به ولايت او، مثل انتفاع مردم به آفتاب، هر چند كه بر او را پنهان كرده باشد.

فرمود: اى عمه! اين منتظر است؛ اين كسى است كه بشارت دادند ما را به او.

حكيمه گفت: به زمين افتادم براى خداوند كه سجده كنم براى شكر اين نعمت.

گفت: آن گاه من تردد مى‏كردم نزد ابى محمد الحسن العسگرى و آن مولود را نمى‏ديدم؛ روزى به آن جناب گفتم: اى مولاى من! چه كردى با سيد ما و منتظر ما؟

گفتم: يابن رسول الله! اراده دارم كه به تو عرض كنم معالم دين خود را اگر پسنديده تو باشد، بر آن ثابت باشم تا آن كه ملاقات كنم با خداى خود.

آن حضرت فرمود كه: بياور آنچه دارى يا اباالقاسم!

گفتم كه: مى‏گويم: خداى تبارك و تعالى يكى است و او را مثل و مانند نيست، و خارج از دو حد است كه آن حد ابطال و حد تشبيه است، و او سبحانه و تعالى جسم نيست، و صورت نيست، عرض نيست، و جوهر نيست؛ بلكه او جل جلاله، جسم دهنده جسم‏ها و صورت بخشنده صورت‏ها و آفريننده اعراض و جوهر هاست، و پروردگار هر چيزى و مالك و جاعل و محدث آن چيز است؛

مى‏گويم كه محمد، بنده و رسول اوست و خاتم پيامبران است و بعد از او، تا روز قيامت، پيغمبرى نيست؛

و مى‏گوييم كه شريعت او، ختم كننده شريعت است و بعد از آن شريعت، تا روز قيامت، شريعتى نيست؛

و مى‏گويم كه امام و خليفه و ولى امر بعد از او، امير المؤمنين، على بن ابى طالب (عليه السلام) است، و بعد از او، فرزند او حسن، و بعد از او، حسين، پس على بن الحسين، پس محمد بن على، پس جعفر بن محمد، پس موسى بن جعفر، پس على بن موسى، پس محمد بن على (عليه السلام)، پس تو اى مولاى من!

امام (عليه السلام) فرمود: بعد از من، امام و خليفه و ولى امر، فرزند من حسن است؛ پس مردمان را عقيده چگونه است درباره جانشين بعد از او؟

گفتم: بر چه وجه است آن، اى مولاى من؟!

فرمود: از آن جهت كه نبينند شخص او را و حلال نباشد بر زبان آوردن نام او تا خروج كند و پر گرداند زمين را از عدل و داد، آن چنان كه پر شده باشد از جور و ظلم.

عبدالعظيم (عليه السلام) گفت: پس گفتم: اقرار كردم - يعنى به امامت حضرت امام حسن و خلف او (يعنى امام زمان) نيز قائل شدم - و مى‏گويم كه دوست اين امامان، دوست خداست و دشمن ايشان، دشمن خداست و طاعت ايشان - يعنى فرمان بردارى نمودن از ايشان - طاعت و فرمان بردارى خداست و معصيت ايشان - يعنى نافرمانى نمودن ايشان - معصيت و نافرمانى خداست؛

و مى‏گويم كه فرائض واجبه، بعد از ولايت و دوستى خدا و رسول و ائمه، نماز است و زكات و روزه و حج و جهاد و امر به معروف و نهى از منكر.

امام (عليه السلام) فرمود: اى ابوالقاسم! به خدا قسم كه اين اعتقاد كه تو دارى و عرض كردى، دين خداست؛ آن دينى كه پسنديده است آن را از براى بندگان خود؛ ثابت باش بر آن كه خداى تعالى ثابت بدارد تو را به قول ثابت در دنيا و در آخرت.

سوم: و نيز روايت كرده از محمد بن عبدالجبار كه گفت: گفتم به خواجه و مولاى خود، حسن به على (عليه السلام) كه: اى فرزند رسول خدا! فداى تو گرداند مرا خداوند! دوست مى‏دارم كه بدانم اسم امام و حجت خدا بر بندگان خدا، بعد از تو كيست؟

و فرمود: صلوات خدا بر او باد!.

چهارم: و نيز روايت كرده از احمد بن اسحاق بن عبدالله الاشعرى كه گفت: شنيدم از حضرت امام حسن عسكرى (عليه السلام) كه مى‏گفت: حمد و سپاس آن خداوندى را كه مرا از دنيا بيرون نبرد تا به من نمود (نشان داد) خلف را كه بعد از من است و شبيه‏ترين مردمان است به حضرت رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) از روى خلق و خلق.

محافظت خواهد نمود خداوند تعالى او را در زمان غايب بودنش، و بعد از آن، او را ظاهر خواهد گردانيد؛ پس پر خواهد كرد زمين را از عدل و داد، همچنان كه پر شده باشد از ظلم و جور.

پنجم: و نيز روايت كرده از محمد بن على بن حمزه بن الحسين بن عبيدالله بن العباس بن على بن ابى طالب كه گفت: شنيدم از امام حسن عسكرى (عليه السلام) كه مى‏گفت: متولد شد ولى، خدا و حجت خدا بر بندگان خدا و خليفه بعد از من، در شب نيمه شعبان سال 255 در طلوع فجر.

بعد از آن، خروج خواهد نمود؛ گويا نظر مى‏كنم به علم‏هايى (پرچم‏هايى) كه مى‏درخشد و حركت مى‏كند در بالاى سر او در نجف كوفه.

شيخ ابو على مذكور، از اعيان علماى ماست، و اين كتاب، معروف به كتاب انوار است، و از آن غالب محدثين نقل مى‏كنند، و شهيد اول مكرر از آن در مجموعه‏هاى خود نقل مى‏كند و محمد بن عثمان و پدرش از وكلاى معروف امام زمانند.

هفتم: على بن حسين مسعودى در اثبات الوصيه روايت كرده از سعيد بن عبدالله، از هارون بن مسلم، از مسعده، به اسناد خود از حضرت كاظم (عليه السلام) كه فرمود رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم): خداوند عزوجل، برگزيد از روزها، روز جمعه را، و از شب‏ها، شب قدر را، و از ماه‏ها، ماه رمضان را، و برگزيد مرا از رسولان، و برگزيد پس از من، على را، و برگزيد پس از على، حسن و حسين را، و برگزيد پس از ايشان، نه تن را كه نهمين ايشان، قائم ايشان است، و او ظاهر و باطن ايشان است.

هشتم: و نيز روايت كرده از حميرى به اسناد خود، از ابن ابى عمير، از سعيد بن غزوان، از ابى بصير، از ابى جعفر باقر (عليه السلام) كه فرمود: از ما، بعد از حسين نه تن هستند كه نهم ايشان، قائم ايشان است، و او افضل ايشان است.

نهم: و نيز روايت كره از حميرى، از اميه بن على قيسى، از هيثم تميمى كه گفت: فرمود ابو عبدالله (عليه السلام): هرگاه پى در پى شد سه اسم محمد و على و حسن (امام نهم و دهم و يازدهم، نامشان به ترتيب، محمد و على و حسن است) چهارم ايشان قائم ايشان است.

دهم: و نيز روايت كرده به سند مذكور، از يكى از روايان، از جابر جعفى، از حضرت باقر (عليه السلام)، از جابر بن عبدالله انصارى كه گفت: داخل شدم روزى بر (محضر) حضرت فاطمه، دختر رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) در حالى كه در جلو او لوحى بود كه روشنايى آن، ديده‏ها را خيره مى‏كرد؛ در آن سه اسم بود در ظاهر آن، و در باطن آن سه، و در يك طرف آن سه اسم و در طرف ديگر، سه اسم كه ديده مى‏شد از ظاهر او، آنچه در باطن او بود، و ديده مى‏شد از باطن او، آنچه در ظاهر او بود؛ پس شمردم نام‏ها را ديدم دوازده است. گفتم: كيستند اينها؟

جابر گفت: پس ديدم در آن، محمد را در سه موضع، و على را در سه موضع؛ يعنى على بن ابى طالب و على بن الحسين و على بن موسى الرضا، و محمد بن على الباقر و محمد بن على الجواد و محمد بن الحسن امام زمان (عليه السلام).(39)